Kadınların ‘cadılıkla’ suçlandığı Orta Çağ tarihinde, bir cadının çirkin çizilmesine şaşılmaması gerek aslında.
Peki bu tasvirlerde cadıların burunlarındaki siğilin özel bir anlamı olabilir mi?
15. yüzyıldan itibaren Avrupa’da başlayan cadı avı, büyücülüğü sapkınlık ve şeytanla ilişkilendiren Hristiyan öğretisiyle beslenmişti.
Bu dönemde suçlanan kadınlar, yaptıkları herhangi bir şeyden dolayı kolayca yargılanıyorlardı. Orta Çağ’ı kasıp kavuran “cadı avları” için kadınlardan çeşitli işaretler toplanmaya başlanmıştı. Bunlardan biri de tabii ki fiziksel kusurlar.
Şeytanın mührü olarak kabul ettikleri belirli fiziksel özelliklere odaklanıyorlardı. Siğiller, benler, yara izleri ve doğum lekeleri gibi yaygın cilt kusurları da masum insanların cadılıkla suçlanmasından nasibini aldı.
Bir kişide doğuştan gelen bu kusurlar, onun cadı olması için yeterli bir delildi.
Bu cadı avı, genellikle belirli fiziksel özelliklere sahip olduğu düşünülen kadınları hedef aldı. “cadı işareti” olarak bilinen siğiller, o dönemdeki cadılar için gözle görülür kanıtlardı. Aslında bunlar, insan papilloma virüsünün neden olduğu cilt büyümelerinden başka bir şey değildi.
Pek çok kadına çile çektiren bu acılı dönem, biraz geç de olsa sona erince günümüze de siğil ve uzun, sivri burunla tasvir edilen ‘kötü cadı’ tasvirleri kaldı.
Cadılar, bu yüzden genelde yaşlı ve çirkin çiziliyorlar.
Yaşlılıkla ilişkili cilt değişiklikleri ve siğiller, bu tasvirin vurgulanmasında kullanıldı. Bu da yaşlı kadınların genç ve çekici olanlara kıyasla daha kolay hedef gösterilmesine neden oldu.
Ayrıca Orta Çağ’a göre dış görünüş, kişinin içsel karakteri hakkında ipuçları veriyordu. Siğiller, kişinin kötü ruhlarla ilişkisini gösteren fiziksel bir belirti olarak algılanabiliyordu. Bu da, cadıların siğil ile özdeşleşmelerinin bir sebebi oldu.
Yani anlayacağınız, çocukluğumuzu süsleyen masallarda ve filmlerde bizlere betimlenen cadının hep çirkin, siğilli ve yaşlı olmasının esas sebebi yüzyıllar öncesine dayanıyormuş.
İlginizi çekebilecek diğer içeriklerimiz:
